140
(Poezi e motivuar nga nënvçmimet ndaj drenicarëve dhe braktisja në ditë të vështira)
Kurrë nuk të lanë me çu krye
E kryet kurrë s’ta ulën
E di ku të lëndojnë Ty
Drenicë
Tani në ujë a në lot deri në fyt
Notojnë legjendat
e patreguara
Veshu pak orë
e Zanës
se m’i shiton sytë kur të shoh
Vrragët tua
janë pasqyra e nderit
Ku befas e zbulojnë veten
Ndërgjegjet e fshehta
E të qëllojnë ty nga trishtimi
Nuk ke faj ti
që Je kapitulli i parë i lirisë
