Një infermier me veshje antiCovid, i kapur në një moment nga një kamerë sigurie. Qëndron ulur mbi një krevat, me duart kapur, e pamundur të shohësh shprehjen e fytyrës, por qëndrimi i tij tregon qartësisht lodhje.
Quhet Flavio de Cicco, punon në spitalin Monaldi të Napolit dhe dje ka shkruajtur në Facebook mendimet e tij në lidhje me luftën kundër koronavirusit:
“Eshtë dëshpëruese të mos kesh fare idenë e kur do të mund të përfundojë kjo histori.
Eshtë dëshpëruese të mos mundesh të kujtosh pothuaj asnjëherë, se kur filloi.
Eshtë dëshpërues numri i rasteve në rritje të vazhdueshme.
Eshtë dëshpërues agresiviteti i këtyre varianteve.
Eshtë dëshpëruese të shohësh rënien e moshës mesatare të të prekurve.
Eshtë dëshpëruese të të duhet t’ithuash një djaloshi 26-vjeçar se gjithçka do të shkojë mirë, por që duhet të intubohet.
Eshtë dëshpëruese të të duhet t’i thuash babait 40-vjeçar të dy fëmijëve, para se të bjerë në gjumë, se me siguri do i shikojë sërish fëmijët e vet, ndërkohë që të mblidhet një lëmsh në fyt.
Eshtë dëshpëruese të vazhdosh të shikosh njerëz që na lënë.
Eshtë dëshpëruese moskokëçarja e vazhdueshme e disave.
Eshtë dëshpëruese lodhja psikologjike me të cilën, ashtu si shumë kolegë të mi, po e jetoj këtë moment.
Jam i dëshpëruar”.
Një fotografi e saktë e realitetit. Një apel për angazhimin dhe ndjeshmërinë e të gjithëve, pikërisht disa orë përpara se në Milano, qindra të rinj të nisnin një festë me muzikë, vallëzim dhe në fund një sherr. Një zë që duhet dëgjuar.
