Burri im ia la emrin djalit tonë, Jetmirit, pa me pyetur fare! Nuk di a deshi t’më lëndonte, sepse burri im i parë quhej Jetmir!
Isha studente në Fakultetin e Farmacisë në Prishtinë. Që në ditët e para në ligjërata u njoha me një djalë shumë të mirë si në sjellje, por edhe në pamje të jashtme.
Dhe, me kalimin e kohës bëheshim gjithnjë e më të afërt me njëri-tjetrin.
Por, një ditë, teksa pinim kafe në bife, më befasoi me fjalët se më donte shumë…
Mbeta e shokuar ngase unë e shikoja si shokun më të ngushtë, sepse edhe sekretet i ndanim bashkë.
Sidoqoftë, ende nuk kisha pasur të dashur, meqë ëndrra ime ishte të diplomoja dhe të punësohesha, që t’ia laja borxhin xhaxhait që kujdesej edhe materialisht për mua, meqë babai kishte vite që më kishte vdekur.
Por, fjalët e tij të ëmbla ma ndryshuan mendjen dhe një ditë iu hodha në krahë…
Andaj, që nga ajo ditë unë kalova në banesën e tij dhe filluam të bashkëjetojmë si burrë e grua…
Mirëpo, në vitin e tretë të studimeve ai më la në banesë e vetë shkoi në Zvicër, te vëllezërit e tij kinse për pak ditë e nuk u kthye as me vjet!
Kështu, vitin e fundit në fakultet mezi e kreva, sepse zemra ime u lëndua shumë, shumë, shumë…
Sidoqoftë, arrita të diplomoja disi dhe me shumë vështirësi…
E diplomimi ma dha mundësinë të punësohesha në njërën nga barnatoret më të madha dhe më të njohura të Prishtinës.
Por, që në ditët e para të punës pronari nisi t’më vardisej, e kjo nuk më pëlqente, sepse isha e thyer në shpirt dhe më nuk kisha besim në askënd…
Sidoqoftë, pas një kohë vardisjeje që ma bëri, pranova të jem e tij, edhe pse e kisha një boshllëk në shpirt, i cili më rrinte si një lëmsh dhe nuk më linte të gëzohesha për asgjë.
Mirëpo, nuk shkoi gjatë e më propozoi martesë, të cilën e pranova më shumë për të kryer një obligim sesa që kisha dëshirë.
Martesa u bë shpejt e shpejt, sepse ashtu kërkoi ai.
E, pse?
Këtë as atëherë e as tash nuk e kam kuptuar…
Por, e keqja më e madhe ndodhi pas martesës, kur një ditë në barnatore erdhi ai, ai i cili ma mori zemrën i pari…
Më shikoi gjatë pa folur gjë, pastaj, kinse i shikonte barërat në rafte, ma bëri me kokë që të dilja jashtë.
Ai iku, por unë nuk shkova pas tij.
Pas orarit të punës, kur dola nga puna, në qoshen e barnatores më kishte pritur. Nisi të ecte kah Fakulteti Filozofik. E unë nuk u durova e shkova pas tij…
Në oborrin e fakultetit u ndal dhe më priti. Posa iu afrova deshi t’më puthe, por nuk e lejova. I thashë se desha vetëm ta shihja fytyrën e tij idiote, tradhtare, gënjeshtare dhe u largova prej tij.
E, për fat timin, nuk më ndoqi më, sepse e pa sa ishte sahati…
Pas shtatë muaj pas atij takimi unë linda djalin, që e solla në jetë të shëndetshëm si drita.
Thënë të drejtën, edhe pse e dija se do të lindja djalë, asnjëherë nuk e kisha lodhur mendjen për emrin që do e pagëzoja…
Burri, po atë ditë që linda, kur më vizitoi në gjinekologji, më puthi në faqe dhe më tha:
“Urime e me jetë të gjatë qoftë Jetmiri!”.
Mbeta e habitur. U shtanga. Nuk nxora zë nga goja. Nuk di kah i erdhi ky emër! Dinte gjë për dashurinë time të parë apo ishte rastësi, këtë as sot nuk e di?!
Minirja, Prishtinë
