Prindërit shpesh duan më të mirën për fëmijët e tyre, por ndonjëherë, pa e ditur, përvetësojnë modele sjelljeje që mund të lënë pasoja emocionale afatgjata.
Edhe pse shumica e zakoneve të papërshtatshme bazohen në qëllime të mira, psikologët theksojnë se disa forma të prindërimit mund të çojnë në trauma, veçanërisht nëse ato janë të pranishme në jetën e një fëmije për një periudhë të gjatë kohore.
Njohja e këtyre zakoneve është hapi i parë drejt një marrëdhënieje më të shëndetshme dhe shërimit emocional.
Nënvlerësimi i emocioneve të fëmijëve
Kur prindërit u thonë vazhdimisht fëmijëve se po “ekzagjerojnë”, se “nuk ka asgjë të keqe” ose se “nuk ka arsye për të qarë”, fëmijët mund të mësojnë t’i shtypin emocionet e tyre. Terapistët paralajmërojnë se kjo qasje u dërgon fëmijëve një mesazh se ndjenjat e tyre janë të parëndësishme, gjë që më vonë mund të çojë në probleme me shprehjen emocionale dhe vetëbesimin.
Kontroll i tepruar i çdo aspekti të jetës së fëmijës
Prindërit që përpiqen të marrin të gjitha vendimet për fëmijën e tyre – nga miqtë te hobitë – mund ta pengojnë pa vetëdije zhvillimin e pavarësisë. Psikologët theksojnë se një kontroll i tillë mund të çojë në ankth dhe pasiguri në planin afatgjatë, sepse fëmijët nuk mësojnë t’u besojnë vendimeve të tyre.
Dashuri dhe lavdërim i kushtëzuar
Kur prindërit japin dashuri dhe vlerësim vetëm nëse fëmija plotëson kritere të caktuara (p.sh., nota të mira, bindje), fëmijët mund të zhvillojnë një ndjenjë se nuk janë të denjë për dashuri për atë që janë. Sipas ekspertëve, kjo mund të krijojë modele perfeksionizmi dhe kërkimi të vazhdueshëm të miratimit të jashtëm.
Krahasimi i vetes me të tjerët
Prindërit që e krahasojnë shpesh fëmijën e tyre me vëllezërit e motrat ose bashkëmoshatarët (p.sh., “Pse nuk mund të jesh si motra jote?”) mund të dëmtojnë pa dashje vetëvlerësimin e fëmijës së tyre. Terapistët paralajmërojnë se krahasime të tilla krijojnë ndjenja inferioriteti dhe mund të rezultojnë në një kompleks inferioriteti afatgjatë.
Injorimi i sjelljes suaj si model
Fëmijët mësojnë më shumë përmes vëzhgimit, jo përmes fjalëve. Prindërit që kërkojnë respekt, durim ose ndershmëri nga fëmijët e tyre, por nuk i demonstrojnë vetë këto vlera, dërgojnë mesazhe konfuze. Psikologët theksojnë se autenticiteti prindëror është çelësi – fëmijët nuk i dëgjojnë ato që thonë prindërit e tyre, por i vëzhgojnë ato që bëjnë.
Mënyra se si prindërit komunikojnë dhe reagojnë lë një gjurmë të rëndësishme, prandaj është e rëndësishme të njihen dhe të ndryshohen modelet që mund të dëmtojnë zhvillimin emocional të një fëmije
