Ka diçka që ju gëzon edhe kur jeni të lënduar, por ka edhe diçka që u lëndon gjatë gëzimit. Ka diçka që u bën me lot nga e kaluara pikëlluese, por ka edhe diçka që u gëzon edhe kur jeni me lot pikëllimi, shkruan “Kosovarja”.
Gëzimi dhe lotët për ngjyrat e syve
Nuk ngopesha me kureshtjen rreth universit. Bija natën mbi barë të oborrit dhe shikoja yjet në qiell. Lëvizja e tyre më kishte vënë në gjumë sa e sa herë. E, nëna më merrte e më vendoste në shtratin e dhomës së shtëpisë së vjetër.
Por, kureshtja vazhdonte për gjithçka. Ndalesha në pasqyrë dhe e shikoja veten. Dukesha mu si këlyshi i vogël, tek kafeneja ku pimë kafenë e mëngjesit.
Këlyshi i vogël e shikonte veten në xhamin e ndërtesës dhe i hidhej xhamit për ta kapur këlyshin andej xhamit. E, i vetmi dallim nga kjo storie ishte se unë nuk i sulesha xhamit të pasqyrës për ta prekur vetveten.
Këtë pasdite më kishte kapluar nostalgjia për të kaluarën. Takova shoqen e nënës dhe ajo nisi të qante për shoqërimin që kishin pasur me nënën time.
Tregoi një storie, pastaj një tjetër dhe, në fund, më bëri të qaj edhe unë. I mallëngjyer nga tregimet rashë të flija.
Gjumi i parë më lidhte me pasqyrën. Ishte diçka në mesin e të gjitha mallëngjimeve. Isha ndalur pranë pasqyrës në banjë. Doja të rruhesha, por edhe t’i pastroja dhëmbët.
Po, i thashë vetes, sa shumë i kam ruajtur dhëmbët… Dhe, kam të drejtë të mburrem, sepse këtë më parë ma kishte thënë edhe një doktoreshë.
I shikova dhëmbët, por mendja më vajti tek njerëzit që në fëmijërinë time flisnin për sytë e mi. Dhe, me kalimin e kohës, nuk kisha pasur kohë të shihja nëse sytë e mi kishin atë magnetizmin që ma kishin thënë dikur.
Sa budalla jam bërë, fola vetë me vete. Thellova shikimin në pasqyrë, për të gjetur ngjyrat e dikurshme, por nuk i pashë.
A thua, do të jenë tretur?
A thua, do të jenë shlyer?
Megjithatë, nuk pajtohem të mos bindem nëse janë ende ngjyrat e syve të mi, apo, vërtet, kanë ikur nga sytë e mi…
Ndoshta ngjyrat në sytë e mi janë ende, por unë nuk po i shoh, i thashë vetes. Por, për këtë kam zgjidhje. I marr syzet, i vendosi mbi sy dhe i drejtohem pasqyrës.
Oh, Zot, ja ku janë ngjyrat e syve! Të gjitha qenkan aty, por unë nuk po i shihja pa syze!
E, nëse nuk i shoh ngjyrat e syve të mi, çka mund të shoh tjetër?! Dhe, në çast më rrodhën lotët…
Por, i gëzuar isha që i pashë ngjyrat e syve të mi në pasqyrën e banjës. E, i vetmi dallim është se tani ngjyrat i shoh përmes syzave dhe lotëve.
Loti mbi tortën e ditëlindjes!
Ndërrova krahun dhe sapo desha të vazhdoja gjumin, mu mbushën veshët zile. U ngrita dhe u ula në shtrat. Nuk di nëse më kishin bërë veshët, apo do të ketë qenë diçka e mbetur nga fëmijëria? U shtriva sërish në shtrat, me dëshirë ta shihja nënën në ëndërr, me dëshirë që t’i shihja yjet në qiell.
Nuk di, mendova sërish, por mirë është ta lë veten në duart e “qerres së gjumit” dhe ajo t’më shëtis maleve e fushave. Mirë do të ishte që kur të shkonim te “lumi i fëmijërisë” të ndalojë qerrja për ta dëgjuar gurgullimën e lumit tim, të përjetoja rrjedhjen e ujit.
Por, ndërkohë, nga mjegulla doli Drini me tortë në dorë. Vinte ngadalë, e pas tij edhe disa fëmijë të tjerë. Mbanin në duar xixa dhe numra dhe këndonin këngën e ditëlindjes.
“Kah kjo ditëlindje?!”, pyeta veten. U ofruan rreth meje dhe qeshnin me mua duke kënduar këngën: “Shumë urime për ty!”.
Unë, në vend që të qeshja, heshta. Nuk më qeshej. Por, më duhej të aktroja se kinse më shkonte buza në gaz.
Vërtet, kurrë nuk kam qeshur me plot gaz. I lakmoja të gjithë ata që qesheshin me të madhe… E, mua e qeshura e madhe nuk më rri mirë në fytyrë…
Çudi, sa shumë gëzohen njerëzit kur festojnë ditëlindjen! Ditëlindja u jep gëzim, kurse harrojnë se për çdo ditëlindje më afër e kanë vdekjen se kurrë më parë…
Për çudi, në çast më rrjedhin lotët… E marrë thikën ta preja tortën dhe më ranë lotët mbi tortë. U thashë se janë lot gëzimi…
I gënjej fëmijët se të gjitha vitet e jetës sime kanë qenë të mira, por kësaj ditëlindje i mungon dikush që e dua shumë… Dhe, tek qaja, erdhi ajo…
Fill pas kësaj, hetoj dorën e gruas sime, e cila më lëkundë që t’më del gjumi, sepse kisha filluar të dënesja, të lëshoja zëra pa lidhje…
Lotët festivë…
Qëndrova pakëz ulur dhe ndërrova anën e jastëkut. Pas pak do flija sërish, i ngarkuar me mallëngjim e lot.
Dhe, vjen edhe nata festive. E, kur vjen kjo natë, askush nuk mendon se do të vazhdojë jeta tutje, askush nuk di se do të rriten brengat dhe jeta do merr një trajtë edhe më të lakuar…
Isha liruar nga gjithçka. Më nuk kisha lot për jastëkun, e as për shpirtin tim të lënduar. Nata e fundvitit do të më relaksonte. Do të pija një gotë verë të kuqe, e, më pas, edhe një tjetër dhe çdo gjë do të bëhej rrafsh… Sokol Murturi /Kosovarja/
