Ka dashuri që për ndonjë arsye të pashpjegueshme, në të vërtetë nuk mbarojnë kurrë. Ato digjen ende nën hi.
Ne vazhdojmë të duam edhe larg. Dikush mund të vazhdojë të dojë, edhe duke fshehur ndjenjat e vërteta. Në heshtje.
Ka dashuri e dashuri. Nuk janë Dashuri me një D të madhe, por duhet të lini të shkojnë. Dashuri që nuk ke pushuar kurrë së menduari.
Ka dashuri që duhet të heshtin për shkak të ngjarjeve më të mëdha dhe të pashpjegueshme.
Por a janë këto ngjarje, më të mëdha se vetë dashuria?
Sigurisht jo. Por ato janë ndoshta pasoja.
Ndonjëherë ju duhet të bëni zgjedhje pa ndonjë arsye të veçantë.
Herë të tjera ju bëni zgjedhje të padëshiruara vetëm për të mos bërë dikë të vuajë.
Ndjenjat janë shpesh një fushë në të cilat duhet të lëvizin me butësi për të pasur sa më pak “viktima”, që të jetë e mundur.
Dhe pastaj ka nga ato dashuri që nuk dinë si të japin dashuri. Lënia e tyre është një zgjedhje e domosdoshme për të shpëtuar veten.
Armikja e dashurisë është krenaria. Ajo që nuk na lë të kërkojmë ndjesë për fjalët e folura pa menduar, rezultat i zemërimit të momentit.
Në këtë mënyrë ne e duam njëri-tjetrin pa ia thënë njëri-tjetrit. Të kalosh netë pa gjumë për dhimbje dhe nostalgji, por pa e parë njëri-tjetrin përsëri.
Ka dashuri që janë dhe gjithmonë do të jenë të forta, përkundër krenarisë dhe ngjarjeve.
Dashuri që shkojnë përtej zemërimit dhe pakënaqësisë. Dashuri që nuk kemi dashur kurrë të përfundojnë, por që nuk mund të kemi pranë. Ka dashuri për të cilat nuk kemi pushuar asnjëherë së menduari.
