Poezia“ DHURATA BOLSHEVIKE PËR ROMANOVIN E FUNDIT“ është poezia me tonin më idhnak që kam shkruar.
E kam shkruar me idhnim, ndaj carit të fundit rus, i cili ishte përgjegjës për tragjedinë e kombit tonë në luftërat ballkanike dhe në Luftën e Parë Botërore.
Gjeneratat tona të reja, nuk ia dinë as emrin atij krimineli, ndonëse i vuajnë pasojat e barbarisë së tij.
E ktheva në vëmendje, për t’u kujtuar se Putini i sotëm po duket piroman, si car Nikollaj. Shijojeni poezinë, por mësojeni historinë!
DHURATA BOLSHEVIKE PËR ROMANOVIN E FUNDIT
Kur ta vunë koburen në tëmth car Nikollaj*,
Në atë bodrum sterrë,
Vrasësit e kuq me Jakubin në krye,
Në errësirën e thellë të Ekaterinburgut,
Ku merrje frymë me vështirësi si një qen,
A të ka vetëtitur në mendje
Qoftë dhe vetëm një çast,
Si një detaj rrënqethës nga një shfaqje
Që është luajtur moti e harruar,
Por që kthehet në kujtesë egërsisht,
Se si janë ndier shqiptarët e ngratë,
Kur ua vrisje fëmijët e gratë,
Duke i mbajtur ata gjallë e të lidhur për hunj,
Ku do të digjeshin pak më vonë.
Për ëndrrën tënde të kotë,
Që të sundoje detrat e tyre të ngrohtë.
Por bolshevikët u treguan me ty më zemërbutë,
Sepse të vranë së pari ty,
Që të mos e shihje vdekjen e të dashurve tu në sy.
E mor Nikollaj, more bajgë tundre,
sa do të ishe i fituar,
po ta kishe kuptuar fjalën e Zotit që thotë,
Se disa mizorë ai i ndalë me disa mizorë të tjerë
Për të mos u shkatërruar kjo botë.
Bolshevikët qenë poaq sa ti mizorë
Sepse dogjën e poqën,
Trashëgiminë tënde të ndyrë
Duke e shtrirë për tokë një komb të madh
Të cilit ti krimin ia kishe futur në gjak
Si Raspuçinin gruas tënde në shtrat.
* Nikollaj II Romanov, cari i fundit rus, i cili u ekzekutua bashkë me tërë familjen e tij nga bolshevikët më 17 korrik 1918. Ai ishte përkrahës i zjarrtë i Serbisë e i Malit të Zi, për copëtimin e tokave shqiptare dhe daljen sllave në detin Adriatik.
